"Πως η Ελλάδα μπορεί να εμπλακεί επικίνδυνα σε χτύπημα του Ισραήλ κατά του Ιράν" Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Ζούμε στην εποχή της αρπαγής της γεωπολιτικής αξίας της Ελλάδας… Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, αναλύει όσα συμβαίνουν στην χώρα και γύρω απ΄ αυτή…Αφορμή είναι η εμπλοκή της στην κρίση της Μέσης Ανατολής ,η οποία είναι σοβαρή και μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Ο κ.Κωνσταντακόπουλος εξηγεί πως υπάρχει ενδεχόμενο ο ελληνικός εναέριος χώρος να χρησιμοποιηθεί από την ισραηλινή αεροπορία. Είναι ένα σενάριο που έχει βάση.

Σε ποια Ελλάδα μεγάλωσε ο Κωνσταντινουπολίτης Άρης Πορτοσάλτε;

Πόσο αγράμματους και ανιστόρητους μας θεωρεί; Και ποιος του είπε ότι μάθαμε την Κωνσταντινούπολη από τα δερμάτινά της; 

Πρωί  Πέμπτης στο αυτοκίνητο, ώρα 8 και κάτι. Όντας πολύ τακτικός ακροατής του ραδιοφώνου, κάνεις ζάπινγκ στους σταθμούς και ο δείκτης, το δάκτυλο, κάθεται στον Σκάι. Ο Άρης Πορτοσάλτε στο μικρόφωνο και αποφασίζεις να τον ακούσεις, να δεις τι λέει, γιατί φωνάζουν οι άλλοι, γιατί έχει φανατικούς ακροατές, γιατί έχει φανατικότερους χέιτερ, πώς γεμίζει την εκπομπή, τι σχολιάζει. Και πέφτεις σε έναν μακροτενή μονόλογο που πηδάει εννοιολογικά από τη Λαμία στη Δράμα, από τη Δράμα στο Λασίθι, από το Λασίθι στα Γιάννενα –ταξίδι ολόκληρο σε έννοιες και θέματα.
Δύσκολο να τον παρακολουθήσεις, αλλά προσπαθείς. Άρχισε με μια έκθεση στο «Νέο Μουσείο Ακρόπολεως, τα Νήματα και Νοήματα, δεν ξέρω αν πήγατε» μας λέει. Μίλησε για ένα «μικρό μικρό αγαλματίδιο», αυτό που θα θυμάται όπως εξήγησε. Ήταν ο «Φθόνος», που «υφέρπει αυτόν τον καιρό όταν προβάλλονται κάποιοι άνθρωποι και βγαίνουν πιο μπροστά από όλους εμάς τους υπόλοιπους».
Από εκεί, λοιπόν, από τον «Φθόνο» (ο οποίος φαίνεται στο έργο να πνίγει τον εαυτό του) πήγε στις υποψηφιότητες του Αυτιά, της Μελέτη, του Παπανώτα, για τους οποίους όλοι εμείς, ο φθονεροί υποτίθεται, λέμε «χάαααλια, χάααλια, ενώ εγώ, αμέσως το εγώ». Άρα μίλησε θετικά για τους υποψήφιους, αν το κατάλαβες καλά. Αλλά μετά έκανε άλμα στους ανθρώπους του κομματικού σωλήνα που «γιατί δεν μας αρέσουν;» Επειδή τους δίνουν τα βιβλιάρια, «συγγνώμη, τα βιβλία ήθελα να πω», και παπαγαλίζουν; Έτσι και αλλιώς, είπε, παπαγαλία ήταν στο σχολείο.
Και μετά έκανε ένα χρονικό άλμα. Πετάχθηκε στα παιδικάτα του, όταν ήρθε δέκα χρονών για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πήγε στο 53ο της οδού Ταρσού, κάτω από τον Άγιο Παντελεήμονα, τον Ιανουάριο του 1975. Τότε, κατά τον Πορτοσάλτε, αν έλεγες «Βυζάντιο», το οποίο δεν το ήξεραν οι Ελλαδίτες, σε περνούσαν για αριστερό. «Το να έλεγες ''Κωνσταντινούπολη" σου έλεγαν τι είναι Κωνσταντινούπολη;». Και μετά ειρωνεία: «Κωνσταντινούπολη; Αααααα, Κωνσταντινούπολη. Κων-στα-ντι-νού-πολη; Άντε να την πεις Πόλη, πάει και έρχεται. Αλλά Κωνσταντινούπολη; Του εξαδάκτυλου; Του βασιλιά του Κωνσταντίνου; Α πα πα, πάει, βασιλικός είναι. Και εμείς λέγαμε, ''καλά δεν ξέρουν την Κωνσταντινούπολη αυτοί εδώ;''». 

Ήξερε κανείς το Πατριαρχείο; 
Αλλά δεν ήταν, μας είπε, ότι δεν ήξεραν (οι Ελλαδίτες) την Κωνσταντινούπολη. Ήταν απαγορευμένη η Κωνσταντινούπολη μετά τη δικτατορία. «Η Δημοκρατία δεν άντεχε ούτε Βυζάντια ούτε Κωνσταντινούπολη, τίποτα από όλα αυτά τα βασιλικά». Και πώς μάθαμε την Πόλη, εδώ στην Ελλάδα; Μας το θύμισε ο Άρης Πορτοσάλτε. «Σιγά, σιγά, κάποιος είπε ''παιδιά εκεί πωλούνται κάτι δερμάτινα, ή παιδιά έχει κάτι χαλιά εκεί, αμάν να πάτε''» 
Αλλά εμείς, οι Έλληνες, δεν ξέραμε ούτε το Πατριαρχείο σύμφωνα με τον δημοσιογράφο  του Σκάι. «Κάποιος είπε, ''παιδιά είναι και ένα πατριαρχείο εκεί, πάμε, πάμε, με ό,τι φόρμα φοράει ο καθένας, με ό,τι παντελονάκι κοντό φοράει ο καθένας, πάμε παιδιά, βάλε τα αθλητικά σου που έτσι και αλλιώς θα περπατήσουμε στη Κλειστή Αγορά, που θα μας πάνε μετά. Η περιήγηση ξεκινάει με προσκύνημα στον Αϊ Γιώργη, εντάξει τώρα, οκέι, θα ανάψουμε ένα κερί και θα φύγουμε". Τι είναι τώρα Πατριαρχείο; Χαμπάρι».
Μετά θυμήθηκε τη σημαία που δεν υψώναμε στα μπαλκόνια μας («καλέ είσαι δεξιός;»). Και έλεγαν «είσαι της πατρίς;», «της πατρίδος ρε φίλε, έλεγε ο άλλος», «όχι, εννοώ το σύνθημα πατρίς, θρησκεία οικογένεια» απαντούσε ο πρώτος. Και, ακόμα, κατά τον Πορτοσάλτε, λέγαμε: «Θα πας στην Εκκλησία; Ντροπή σου, αίσχος; Ποια εκκλησία. Κάτι εξωνημένοι παπάδες, κάτι τύποι, κάτι κατσαρίδες μαύρες κυκλοφορούνε, α πα πα πα, φύγε μακριά από όλα αυτά, αυτά τα λένε οι δεξιοί».

Η ρέπλικα που τον ηρεμεί
Και τώρα, πενήντα χρόνια μετά, ο Πορτοσέλτε αναρωτιέται ειρωνικά «Γιατί και η Αριστερά  να μη γευτεί κάτι από το «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια;». 
Κάπου εκεί, έχεις φτάσει στον προορισμό σου και κλείνεις το ραδιόφωνο. Αν θέλεις να ακούσεις τη συνέχεια θα πας στην ιστοσελίδα τού Σκάι, στο αρχείο των εκπομπών. Αλλά πριν το κάνεις –αν το κάνεις– αναρωτιέσαι σε ποια Ελλάδα μεγάλωσε ο Κωνσταντινουπολίτης Άρης; Και με ποιους Έλληνες τριγύρω; Ποιοι από εμάς δεν ξέραμε το Βυζάντιο ή την Κωνσταντινούπολη και λέγαμε ότι «στις εκκλησίες υπάρχουν κάτι μαύρες κατσαρίδες μην πάτε;» Ποιοι εκδρομείς στην Πόλη έτρεχαν σαν ασκέρι, άναβαν βιαστικά ένα κεράκι και έσπευδαν για δερμάτινα φορώντας φόρμες; 
Μήπως πρέπει να το κοιτάξει ο Άρης Πορτοσάλτε. Γιατί κάτι για «ντιβάνι» (της ψυχανάλυσης) είπε στη αρχή της εκπομπής. Και, εν τέλει, μήπως απαραιτήτως πρέπει να βρει ένα αντίγραφο του αγαλματίδιου του «Φθόνου»; Θα ήθελε πολύ, είπε ο ίδιος, μια ρέπλικά του για να τη βλέπει και να μετριάζει την ένταση που έχει καμιά φορά μέσα του.
Επειγόντως, να την αναζητήσει...

harddog-sport.blogspot.com

Εξαγωγή παρακμής στο Ευρωκοινοβούλιο

Εικόνα παρακμής αναδύεται από τα ευρωψηφοδέλτια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, των δύο μεγαλύτερων κομμάτων δηλαδή. Τηλεοπτικοί μαϊντανοί, πολιτικά αναλφάβητοι, άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τι ρόλο έχει η Ευρωβουλή, ούτε που βρίσκεται, με μόνο εφόδιο κάποια αναγνωρισιμότητα , φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν την δύστυχη χώρα, σε ένα δύσκολο πεδίο όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις για τεράστιας σημασίας θέματα, που αφορούν τη ζωή, την οικογένεια, την οικονομία, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου εκατομμυρίων πολιτών. 
Ταυτόχρονα, μέχρι στιγμής η προεκλογική εκστρατεία που ουσιαστικά έχει αρχίσει, θυμίζει τηλεοπτική αντιπαράθεση και όχι πολιτικό διάλογο, πάνω σε θέσεις και πολιτικές.  Μηδενικές προτάσεις και ιδέες για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Καμία , έστω και στοιχειώδη επεξεργασία θέσεων. Κόμματα χωρίς στόχους, χωρίς εθνική ατζέντα, χωρίς καν να προσπαθούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των πολιτών. Η πολιτική μιζέρια απλώνεται στη χώρα της παρακμής και θέλουμε να την εξάγουμε και στις Βρυξέλλες.
Ενδεικτικά μόνο: Πύρρος Δήμας, Γιώργος Αυτιάς, Ελεονώρα Μελέτη , Νόνη Δούνια Νίκος Παππάς, Δημήτρης Παπανώτας, Νάσος Παπαργυρόπουλος (survivor) κ.α. “κοσμούν” τα ψηφοδέλτια. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι κάποιοι από αυτούς θα εκλεγούν. Για τη ΝΔ δεν έχει κανείς να πει πολλά. Είναι ένα κόμμα που περισσότερο μοιάζει με εμπορική επιχείρηση, παρά με πολιτικό οργανισμό. Οπότε οι απαιτήσεις είναι μικρές. Υπάρχουν και σοβαροί επιστήμονες στα ψηφοδέλτια, αλλά κανείς δεν τους έδωσε την παραμικρή σημασία, καθώς τους "κατάπιαν" ήδη οι τηλεπανελίστες και όσοι έχουν περάσει έστω και για λίγο μπροστά από τις τηλεοπτικές κάμερες. Θα έχει τρομερό ενδιαφέρον για τους λογικούς Έλληνες να γίνουν μερικά ντιμπέιτ μεταξύ όλων αυτών με θέμα το κράτος δικαίου, την κατάσταση των αγροτών, τον ρόλο του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου στη ζωή μας.Πραγματικό σοκ δηλαδή...
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερό υποτίθεται κόμμα, τι ντροπή είναι αυτή; Κομματικά στελέχη μετά βίας ψηφίστηκαν. Και όταν μετά βίας ψηφίζονται από ένα μικρό κομματικό κοινό, με την προσθήκη περαστικών ή “φίλων” πως θα προσελκύσουν εκατομμύρια ψηφοφόρους από την κοινωνία; και πέραν αυτών, ποιο είναι το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ -Κασσελάκη στην κοινωνία; σίγουρα όχι ότι θα δώσει μάχη για δικαιώματα, εργασιακά, κράτος δικαίου, ελευθερίες, ενέργεια κλπ. Οι νέες παρέες του Κασσελάκη, παίρνουν τη ηνία. Από τα πρωινάδικά, τα ριάλιτι και το πολιτικό μηδέν, στην ευρωβουλή.
Έχουμε ό,τι μας αξίζει;

Πηγή: omegapress.gr

Φόρουμ Δελφών: Σχεδιασμοί και μπίζνες

Διαβούλευση των ελίτ με απούσες τις ανάγκες των πολιτών

από Δημήτρης Γκάζης

Με κεντρικό θέμα τη «Μεγάλη Μετάβαση», διεξάγεται τις μέρες αυτές, το 9ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, συγκεντρώνοντας στα πάνελ του πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, εκπροσώπους think tank, στελέχη διεθνών οργανισμών και επιχειρηματίες. Μια συνάντηση των ελίτ, υπό την αιγίδα της ΠτΔ, Αικ. Σακελλαροπούλου, που στόχο έχει να αναδείξει τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου – πάντα πό την σκοπιά τους. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλες οι μεγάλες προκλήσεις, ο πόλεμος και η νέα αρχιτεκτονική των διακρατικών σχέσεων, η κλιματική κρίση και η «πράσινη ανάπτυξη», ο ρόλος της τεχνητής νοημοσύνης, το μέλλον της οικονομίας κ.λπ. Πάνω από «800 ομιλητές από 70 χώρες», όπως διαφημίζουν οι οργανωτές του φόρουμ, θα δώσουν το στίγμα των «συστημικών απαντήσεων» στις παραπάνω προκλήσεις, κρύβοντας πίσω από την εικόνα «αυτοπεποίθησης» την πραγματικότητα της διαρκούς και πολυεπίπεδης κρίσης. Στο περιθώριο των εργασιών του φόρουμ, θα υπάρχουν συζητήσεις για το επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, τις δυνατότητες συνεργιών σε διάφορους τομείς, ενώ τα διάφορα λόμπυ θα προσπαθήσουν να προωθήσουν τις θέσεις τους σε μια σειρά τομείς.

Συνάντηση με διεθνή σημασία
Το Φόρουμ των Δελφών φιλοδοξεί να καταστεί διεθνής πόλος. Μεταξύ των ομιλητών προσωπικότητες, πρώην πολιτικοί, ηγέτες κρατών κ.ά.. Το στίγμα δόθηκε ήδη από την πρώτη μέρα με την ομιλία του προέδρου της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που μέσω του φόρουμ κάλεσε για μια ακόμη φορά τη Δύση «να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στη Ρωσία, υιοθετώντας ακόμα πιο αυστηρές κυρώσεις, χωρίς χρονοτριβή». Παρόντες μεταξύ άλλων και μια σειρά ηγέτες και κυβερνητικά στελέχη, κυρίως από τα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Ευρώπη, με τη χώρα μας να επιβεβαιώνει τον ρόλο της ως ένα μοχλό προσέλκυσης των χωρών της περιοχής, στο αυτικό (ευρωΝΑΤΟϊκό άρμα). Η εκπροσώπηση σε υψηλό επίπεδο οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ, ο αμερικανικός στρατός, η Μοσάντ, το think tank Atlantic Council, δείχνει πως και οι δυτικοί πατρόνες αποδέχονται (δηλαδή επιβάλλουν και προωθούν) αυτό το ρόλο. Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά του πρέσβη των ΗΠΑ Τζ. Τσούνη, σε συνέντευξη που έδωσε στα πλαίσια του φόρουμ, όπου αφού επέμεινε στον ρόλο της χώρας μας στην ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία με τους σταθμούς φυσικού αερίου (LNG) σε Αλεξανδρούπολη και Ρεβυθούσα, την προοδο στην πράσινη ενέργεια και τα δικαιώματα των… ΛΟΑΤΚΙ, τόνισε πως «η Ελλάδα φυλάει τα νοτιοανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ, είναι σημαντικό να εκσυγχρονίσουμε τον εξοπλισμό της».

Και η κοινωνία;
Είναι χαρακτηριστικό πως –από τη σύνθεση των πάνελ ακόμη– γίνεται προσπάθεια να κατασκευαστεί ένα αφήγημα πιστό στις προδιαγραφές των ελίτ, για την πορεία του κόσμου μας. Η κατανόηση των προβλημάτων και των ανοιχτών προκλήσεων αλλά και οι προτεινόμενες λύσεις είναι προφανές πως βρίσκουν την κοινωνία στο περιθώριο. Κάπως έτσι έχουμε τραπεζίτες να μιλούν για τη δημοκρατία, τον γενικό διευθυντή της Coca-Cola Ελλάδας να μιλά για το νερό ως κοινό αγαθό και εκπροσώπους του ΝΑΤΟ να μιλούν για την ειρήνη. Στην πραγματικότητα συζητούν πως θα επιβάλλουν τις δικές τους προτεραιότητες, ως καθολικά αποδεκτές στην κοινωνία.
Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας δίνει το παρόν στη συνάντηση αυτή, παριστάνοντας πως εκπροσωπεί την κοινωνία. Στην πράξη δίνει διαπιστευτήρια και κάνει δημόσιες σχέσεις με τα διάφορα συμφέροντα. Στα πάνελ, παρελαύνουν ως ομιλητές σχεδόν όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης και δεκάδες εκπρόσωποι της Ν.Δ. αλλά και στελέχη της αντιπολίτευσης – από τον Ν. Ανδρουλάκη και τον Στ. Κασσελάκη μέχρι τον γ.γ. του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα.

Η Δημοκρατία, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο Αττίλας
Εκτός των άλλων θεματικών, στο πρόγραμμα του Φόρουμ των Δελφών ειδική αναφορά γίνεται σε σημαντικές επετείους που σηματοδοτεί η φετινή χρονιά, με δύο ειδικές θεματικές συζητήσεις για τα «50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας» και τα «20 χρόνια από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 στην Αθήνα» να λαμβάνουν χώρα την πρώτη μέρα του φόρουμ. Τι κρατάνε από την περιπέτεια της δημοκρατίας στην μεταπολίτευση οι ελίτ, σε μια εποχή μάλιστα που η δημοκρατία έχει γίνει κουρελόχαρτο, αναλαμβάνουν να μας το πουν εκπρόσωποι τραπεζικών και οικονομικών συμφερόντων –πόσο πιο ξεκάθαρες οι προθέσεις– μεταξύ των οποίων και ο διακομματικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Χουλιαράκης. Σύμβολο των ελίτ η Ολυμπιάδα του 2004 και από την αντίστοιχη συζήτηση στο φόρουμ δεν μπορούσε να λείπει η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, η οποία αφού μας διαβεβαίωσε ότι «δεν ευθύνεται η Ολυμπιάδα για τη χρεοκοπία της χώρας», πήγε ένα βήμα παραπέρα, τονίζοντας πως «χωρίς την Ολυμπιάδα δεν θα είχαν προχωρήσει τόσα μεγάλα έργα υποδομής» ενώ δεν θα ήταν ίδια και «η εικόνα των ξένων για τη χώρα μας». Ευχαριστούμε για το «ξεβλάχεμα» κ. Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, αν μπορείτε κάντε κάτι και για το πριν λίγους μήνες υπό κατάρρευση ΟΑΚΑ και για τα ρημαγμένα ολυμπιακά ακίνητα τα οποία ακόμη πληρώνουμε ως λαός.
Αποσιωπάται όμως μια τρίτη επέτειος, αυτή του Αττίλα, των 50 χρόνων από την εισβολή, και τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου από την Τουρκία. Άλλωστε είναι γνωστό πως «η Κύπρος κείται μακράν» και πλέον η Τουρκία είναι και «με τη βούλα» φίλη και σύμμαχος χώρα. Στο πρόγραμμα του φόρουμ χωράει μια αναφορά μόνο στην Κύπρο, στο πάνελ με τίτλο «Ξετυλίγοντας το αίνιγμα του Κυπριακού σε ταραχώδεις καιρούς: Αξιολογώντας τη πορεία και ανοίγοντας το μονοπάτι προς τα εμπρός» και αυτή στο γνωστό πλαίσιο της «λύσης», που επιμένει στο «διάλογο των δύο κοινοτήτων». Στη συζήτηση που διεξήχθη, την Πέμπτη 11/4, ακούστηκαν τα ίδια ευχολόγια. Ο απεσταλμένος της Ε.Ε. τόνισε πως «η ευρωπαϊκή πλευρά είναι πρόθυμη να δώσει στις δύο κοινότητες κοινές ευκαιρίες για να εργαστούν μαζί και παρουσίασε σειρά πρωτοβουλιών εκ μέρους της Ε.Ε., όπως ένα σχέδιο εργοστασίου ενέργειας με φωτοβολταϊκά, υποτροφίες σε παιδιά και πολλά άλλα», ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων (πρώην διαπραγματευτής) επανέλαβε πως «πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο για διεθνή συνεργασία και το Κυπριακό αποτελεί μεγάλο εμπόδιο», χαρακτηρίζοντας το δημοψήφισμα του 2004 με το «όχι» στο σχέδιο Ανάν ως «μια τραυματική εμπειρία». Ενώ τέλος ο Ελληνοκύπριος εκπρόσωπος επεσήμανε «ότι πρέπει να μείνει ανοιχτός ο διάλογος μεταξύ των δύο πλευρών, θυμίζοντας ότι πριν από 20 χρόνια, τα σύνορα ήταν κλειστά και δεν υπήρχε επαφή μεταξύ των δύο πλευρών, πράγμα που σημαίνει ότι έχει γίνει κάποια πρόοδος» και καταλήγοντας στην «ανάγκη επανέναρξης των διαπραγματεύσεων». Όλα όμορφα και τακτοποιημένα και ο Αττίλας στη θέση του, να ψάχνει ευκαιρία να ολοκληρώσει τη δουλειά που κατά τον Ερντογάν έμεινε στη μέση το ’74.

Το ξέπλυμα μιας εισαγγελέως

Το βήμα του Φόρουμ τον Δελφών, χρησιμοποίησε η Γ. Αδειλίνη, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, για να απαντήσει στους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών που κάνουν λόγο για εγκληματική ολιγωρία και κενά στη διερεύνηση της υπόθεσης από τη δικαιοσύνη. Απαντώντας μάλιστα στη Μαρία Καρυστιανού, που σε συνέντευξή της είχε αποκαλύψει την προτροπή της Γ. Αδειλίνη «να απευθυνθεί στην εκκλησία για βοήθεια», η εισαγγελέας κάνει λόγο για παρερμηνεία των λεγομένων της, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως επιπλέον επιχείρημα για την ορθότητα των χειρισμών της το γεγονός πως παρήγγειλε επιπλέον έρευνα της υπόθεσης από την εισαγγελία Εφετών Λάρισας. Εμείς θα προσθέταμε όμως μετά τις καταγγελίες των συγγενών και τα στοιχεία των ανεξάρτητων πραγματογνωμόνων και υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης.

Γιατί όμως μια εν ενεργεία ανώτατη δικαστικός έχει ανάγκη να τοποθετηθεί σε ένα φόρουμ για μια εν εξελίξει υπόθεση;. Πόσο θεμιτό και θεσμικά ορθό είναι αυτό; Πόσο επηρεάζει την ορθή και ανεξάρτητη κρίση της, τη διεξαγωγή των ερευνών κ.ο.κ, η εμπλοκή της στην πολιτική αντιπαράθεση που υπάρχει στη δημόσια σφαίρα σχετικά με την προσπάθεια ή μη συγκάλυψης της υπόθεσης; Και από την ανάποδη, γιατί ένα φόρουμ όπως αυτό των Δελφών, επιλέγει να γίνει ο τόπος ξεπλύματος της κα. εισαγγελέως;

Ορθά οι συγγενείς των θυμάτων αισθάνονται οργισμένοι από τη στάση της Γ. Αδειλίνη και την καλούν αντί δημοσίων τοποθετήσεων να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην πραγματική διερεύνηση της υπόθεσης, ώστε να είναι σε θέση, όπως την καλεί εκ νέου η κ. Καρυστιανού, «να απαντά και στα τελευταία γεγονότα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, σχετικά με τη μονταζιέρα, τον ανακριτή και να μας απαντήσει για ποιο λόγο πρέπει εμείς να ψάχνουμε σήμερα για υπολείμματα των νεκρών μας αντί να έχει γίνει σωστά η έρευνα σε πρώτο χρόνο».

edromos.gr

Fly Over: Τώρα (και) οσμή σκανδάλου

Για τα σκάνδαλα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος ένας δρόμος υπάρχει. Ο δρόμος της αναζήτησης των υπευθύνων και της απονομής δικαιοσύνης.

Γιάννης Μυλόπουλος

Αυτά που γνωρίζαμε μέχρι πρότινος για το φαραωνικό έργο της Υπερυψωμένης Ταχείας Λεωφόρου στη Θεσσαλονίκη, (Flyover), είναι ότι το έργο σχεδιάστηκε σε λάθος κατεύθυνση και αποφασίστηκε να κατασκευαστεί χωρίς επαρκή επιστημονική και τεχνική τεκμηρίωση.

Σχεδιάστηκε, δηλαδή, κατά παράβαση των αρχών του βιώσιμου κυκλοφοριακού σχεδιασμού, που υποστηρίζει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επειδή συμβάλλουν στη μείωση της κυκλοφορίας στους δρόμους.

Την ώρα, δηλαδή, που η Θεσσαλονίκη προσπαθεί, εδώ και 18 χρόνια, να ολοκληρώσει δυο γραμμές Μετρό, με σκοπό τον δραστικό περιορισμό της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, είναι λάθος το Μετρό να καθυστερεί με τεράστιο κόστος για τα δημόσια ταμεία και το δημόσιο συμφέρον, οι επεκτάσεις του να αναβάλλονται και να παραπέμπονται στις καλένδες και όλα αυτά για να αποφασιστεί η κατασκευή ενός νέου και ανταγωνιστικού έργου, που θα δώσει κίνητρο για περισσότερα αυτοκίνητα, εξουδετερώνοντας, έτσι, τη συμβολή των ΜΜΜ στον βιώσιμο κυκλοφοριακό σχεδιασμό.

Αυτό που γνωρίζαμε επίσης μέχρι σήμερα για το Flyover είναι ότι το έργο αποφασίστηκε να κατασκευαστεί χωρίς επαρκή τεκμηρίωση της σκοπιμότητάς του και χωρίς να έχουν εξεταστεί άλλες εναλλακτικές λύσεις που ενδεχομένως θα αποδεικνύονταν πιο αποτελεσματικές κυκλοφοριακά, οικονομικά και περιβαλλοντικά.

Το έργο, δηλαδή, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί σαν μονόδρομος. Σαν κάποιοι εκ των προτέρων να είχαν αποφασίσει, χωρίς τεκμηρίωση, ότι αυτό θα έλυνε το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Γι’ αυτό και μπήκε στα συρτάρια η εξωτερική περιφερειακή, ένα έργο που θα λύσει σε μόνιμη βάση το κυκλοφοριακό πρόβλημα, αφού θα αναλάβει αποκλειστικά την περιαστική κυκλοφορία.

Και επιπλέον, για να καταδειχθεί τεχνητά η σκοπιμότητά του, το Flyover αποφασίστηκε να κατασκευαστεί ως εάν να μη λειτουργήσει ποτέ το Μετρό. Χωρίς να ληφθεί καθόλου, δηλαδή, υπόψη στους υπολογισμούς η μείωση της κυκλοφορίας εξ αιτίας της λειτουργίας του. Οι δυο πρώτες γραμμές του οποίου θα λειτουργήσουν πολύ πριν λειτουργήσει το Flyover.

Κι ακόμη, εκείνο που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για το Flyover είναι ότι από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι πρόδρομες εργασίες του, η ζωή των Θεσσαλονικέων έχει γίνει κόλαση. Κι αυτό όχι γιατί όλα τα έργα προκαλούν προβλήματα κατά την κατασκευή τους. Αλλά επειδή αυτό ειδικά το έργο, ξεκίνησε να κατασκευάζεται χωρίς κυκλοφοριακή μελέτη που να διευθετεί τα προβλήματα στη φάση της κατασκευής του. Αυτό, άλλωστε, παραδέχθηκε ο ίδιος ο αρμόδιος υφυπουργός Ν. Ταχιάος, όταν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης του ζήτησε να γίνει έστω και εκ των υστέρων μια κυκλοφοριακή μελέτη και εκείνος δεν το αρνήθηκε.

Και ακόμη χειρότερα όμως, εκείνο που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα είναι ότι το συγκεκριμένο έργο στηρίχθηκε σε εσφαλμένα κυκλοφοριακά δεδομένα, ιδιαίτερα χαμηλής κυκλοφορίας στους δρόμους, καθώς οι μετρήσεις έγιναν την εποχή της καραντίνας λόγω Covid.

Και τέλος, εκείνο που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, από την απάντηση του υπουργείου σε αίτημα να κοινοποιηθεί η οριστική στατική μελέτη του έργου, είναι ότι το έργο ξεκίνησε να κατασκευάζεται χωρίς τέτοια μελέτη.

Είναι δηλαδή το πρώτο, ίσως, έργο στην ιστορία που ξεκίνησε να κατασκευάζεται χωρίς να είναι γνωστά τα τελικά κατασκευαστικά χαρακτηριστικά του και συνεπώς με αβέβαιο κόστος και με αβέβαιες τις επιπτώσεις του στο περιβάλλον.

Ως εδώ, όλα συνηγορούν ότι το Flyover είναι ένα έργο αχρείαστο και περιττό. Το οποίο όχι μόνο δεν θα λύσει κανένα κυκλοφοριακό πρόβλημα αλλά αντίθετα, θα επιδεινώσει τα υπάρχοντα, καθώς θα δώσει κίνητρο για περαιτέρω αύξηση της κυκλοφορίας.

Και επιπλέον, σύμφωνα με αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, το έργο έχει ανεπαρκή έως και εσφαλμένη τεκμηρίωση και συνεπώς δεν σχεδιάστηκε σύμφωνα με τις επιταγές της επιστήμης και της τεχνικής. Μια πραγματικότητα που θα την βρούμε μπροστά μας, καθώς θα οδηγήσει σε μεγάλα αδιέξοδα, αν τελικά κατασκευαστεί.

Η προσφυγή στο ΣτΕ, όμως, που έκαναν εναντίον του έργου πολίτες και κοινωνικές οργανώσεις και συζητήθηκε πρόσφατα, έγινε αφορμή για να μάθουμε πολύ περισσότερα και πολύ χειρότερα για το έργο.

Πρώτα επιβεβαιώθηκε η αρχική εκτίμηση ότι το έργο δεν στηρίχθηκε σε επιστημονική και τεχνική τεκμηρίωση. Αφού το δημόσιο δεν υπέβαλε, ακόμη και μέχρι σήμερα, φάκελο με τεκμηριωμένες απαντήσεις σε όσα οι προσφυγές υποστηρίζουν.

Και μόνη η απουσία μελετών και άρα και η απουσία τεχνικής και περιβαλλοντικής τεκμηρίωσης ενός μεγάλου έργου, θα ήταν αιτία αυτό να μη συνεχιστεί.

Γι’ αυτό και το ΣτΕ διέκοψε την κατασκευή του έργου, μέχρι να υποβληθεί πλήρης φάκελος μελετών από το δημόσιο και τον εργολάβο.

Το κακό όμως δεν σταμάτησε εδώ. Γιατί κατά τη συζήτηση του έργου στο ΣτΕ αποκαλύφθηκε ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η οποία εγκρίθηκε ένα χρόνο πριν, στηρίχθηκε σε… εσφαλμένους υπολογισμούς.

Εκεί απέδωσαν οι υπεύθυνοι το γεγονός ότι, όπως αποδείχθηκε τώρα που ζητήθηκαν από το δικαστήριο οι μελέτες, η προς υλοτόμηση δασική έκταση δεν θα είναι 82.000 τετραγωνικά μέτρα, όπως αρχικά υπολογίστηκε για να εγκριθεί η μελέτη, αλλά περισσότερο από τα διπλάσια.

187.000 τετραγωνικά μέτρα περιαστικού δάσους θα υλοτομηθούν, δηλαδή, προκειμένου να εκτελεστεί ένα αχρείαστο έργο.

Εδώ η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει σκάνδαλο. Γιατί αποδεικνύεται ότι πίσω από την ανεπαρκή τεκμηρίωση υφέρπει μια προσπάθεια εξαπάτησης των αρχών και της κοινής γνώμης. Μια προσπάθεια που σκοπό έχει να κρύψει την αλήθεια για να ζημιώσει το δημόσιο συμφέρον. Μια προσπάθεια που οπωσδήποτε δεν έγινε τυχαία και που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν ενέχει δόλο.

Αφού είναι σαφές ότι το υπολογιστικό… λαθάκι των 106.000 τετραγωνικών μέτρων δασικής έκτασης, ένα… λαθάκι της τάξης του 125% δηλαδή σε σχέση με την αρχική εκτίμηση, δεν θα είχε αποκαλυφθεί, αν δεν είχε φτάσει το έργο στα δικαστήρια μετά από προσφυγές πολιτών.

Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε ενώπιον μιας καινούργιας πραγματικότητας, όπου η ανεπαρκής τεκμηρίωση του έργου έχει αναγνωριστεί επίσημα και με δικαστική απόφαση και όπου οι εσφαλμένοι… υπολογισμοί προκειμένου να διαστρεβλωθεί η αλήθεια και να φανεί ότι το έργο δεν θα έχει καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, έχουν γίνει και εγγράφως αποδεκτοί από τους ίδιους του υπευθύνους.

Για τα σκάνδαλα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος ένας δρόμος υπάρχει. Ο δρόμος της αναζήτησης των υπευθύνων και της απονομής δικαιοσύνης.

Όσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Θεσσαλονίκης, αυτό δεν θα λυθεί με φαραωνικά έργα από τα οποία κερδίζουν μόνο οι εργολάβοι και το λόμπι τα βενζίνης και ζημιώνει, αντίστοιχα, το δημόσιο συμφέρον.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Θεσσαλονίκης πρέπει να μελετηθεί σε νέες βάσεις, σύμφωνα με τις αρχές του βιώσιμου και ολοκληρωμένου κυκλοφοριακού σχεδιασμού. Ενός σχεδιασμού που θα λάβει υπόψη του τις συνέργειες μεταξύ των διαφόρων τεχνικών παρεμβάσεων, με έμφαση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς, με σκοπό τη μείωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων στους δρόμους.

Η Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται κανένα Flyover. Χρειάζεται την επίσπευση της ολοκλήρωσης του Μετρό και την άμεση έναρξη των επεκτάσεών του δυτικά και προς αεροδρόμιο, χρειάζεται σύγχρονο δίκτυο λεωφορείων, χρειάζεται Τραμ στο κέντρο και στην παραλία της πόλης και χρειάζεται και Προαστιακό Σιδηρόδρομο που να συνδέσει το αεροδρόμιο, το λιμάνι και τον σιδηροδρομικό σταθμό της με όλες τις περιφερειακές ενότητες της Κεντρικής Μακεδονίας. Και βέβαια χρειάζεται και ασφαλή και αξιόπιστη σιδηροδρομική σύνδεση με την υπόλοιπη Ελλάδα και με την Ευρώπη.

Χρειάζεται, δηλαδή, μείζονες κυκλοφοριακές παρεμβάσεις που προσβλέπουν στη βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου και όχι στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πηγή: tvxs.gr

Απόστολος Αποστόλου: Η κοινωνία του "θεάματος" και η παγίδευση-αυτοπαγίδευση των πολιτών

Ο Απόστολος Αποστόλου, καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια Παντείου, Πάντοβας, Ρώμης, Μιλάνου, στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Federiciana Ρώμης, καθώς και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης, αναλύει στον 98.4 το πώς σήμερα η λεγόμενη κοινωνία του θεάματος, αποτελεί την μοναδική αφήγηση σε όλες της εκφάνσεις, από την κατανάλωση και τα κοινωνικά πρότυπ , μέχρι την πολιτική και τον λόγο ύπαρξης των κομμάτων. Αυτό ταυτόχρονα , όπως εξηγεί οδηγεί τις κοινωνίες σε μη διαπραγματεύσιμες επιλογές στη ουσία επιλογές life-style  εικόνας κι όχι ουσίας. Κάπως έτσι ερμηνεύεται και η λογική "σουργελοποίησης", όπως τονίζει των ευρωεκλογών από τα κόμματα με τις υποψηφιότητες των ευρωψηφοδελτίων τους και τις αντιπαραθέσεις τους όχι πολιτικές, αλλά θεάματος   από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο κ. Αποστόλου, περιγράφει και το πως στις μεγάλες γεωπολιτικές συγκρούσεις οι κοινωνίες αδρανοποιούνται σε λογικές θεάματος και τελικά αποδοχής των πολεμικών συγκρούσεων ως κανονικότητα, αρκεί με το αίσθημα του φόβου να αποφεύγεται μια μείζονα πυρηνική αναμέτρηση που δεν θα εξαφανίσει μαζικά τους πληθυσμούς.

Σοκάρουν τα αποτελέσματα ιαπωνικής έκθεσης: «Αυξήθηκαν οι θάνατοι από καρκίνο μετά τους μαζικούς εμβολιασμούς κατά Covid»

«Ειδικά όσοι έκαναν την τρίτη δόση κινδυνεύουν περισσότερο»

Newsroom 

Ιαπωνική μελέτη που δημοσιεύτηκε πριν λίγες ημέρες στο Cureus (8/4/2024) με τίτλο «Αυξημένη ηλικιακά προσαρμοσμένη θνησιμότητα από καρκίνο μετά την τρίτη δόση mRNA», (ΕΔΩ) σοκάρει με τα αποτελέσματα της καθώς υποδεικνύει σημαντική αύξηση στους θανάτους από την επάρατη νόσο μετά τον εμβολιασμό με ενέσεις mRNA κατά του Covid.

Πληθαίνουν έτσι οι ενδείξεις πως τα προβλήματα μετά την πανδημία και τους μαζικούς εμβολιασμούς θα είναι πολύ μεγαλύτερα για τις δυτικές κοινωνίες.

Το σίγουρο είναι ότι μετά τους μαζικούς εμβολιασμούς παρουσιάστηκαν καταστάσεις που πριν την πανδημία δεν υπήρχαν. Αυξημένοι θάνατοι, πολλά εγκεφαλικά, πολλές καρδιακές ανακοπές, πολλές αρρώστιες και εξάπλωση του καρκίνου.

Ο Dr John Campbell, συνομίλησε με έναν ογκολόγο, τον Angus Dalgleish , σχετικά με τις αυξανόμενες διαγνώσεις καρκίνου μετά τον εμβολιασμό.

«Οι Ιάπωνες ερευνητές παρέχουν σημαντικά στοιχεία για αυξημένη εμφάνιση αρκετών τύπων καρκίνου, ειδικά μετά την τρίτη αναμνηστική δόση του εμβολίου», είπε ο Κάμπελ!

«Υπάρχουν στατιστικά σημαντικές αυξήσεις στα προσαρμοσμένα ανάλογα με την ηλικία ποσοστά θνησιμότητας όλων των καρκίνων και ορισμένων ειδικών τύπων καρκίνου, συγκεκριμένα του καρκίνου των ωοθηκών, της λευχαιμίας, του προστάτη, των χειλιών, των στοματικών/φαρυγγικών καρκίνων, του παγκρέατος και του μαστού, οι οποίες παρατηρήθηκαν το 2022», σύμφωνα με την μελέτη.

Ο Dr Campbell μίλησε με τον ογκολόγο Angus Dalgleish για τον καρκίνο μετά τον εμβολιασμό. X (twitter.com)

Ο Dalgleish είπε ότι έχει δει αύξηση των διαγνώσεων καρκίνου μετά την έναρξη του εμβολιασμού.

«Δεν λένε ότι οφείλεται στην μειωμένη φροντίδα του καρκίνου, δεν λένε ότι οφείλεται σε lockdown, λένε ότι είναι αποτέλεσμα του εμβολίου», είπε ο Campbell.

Ο Campbell διευκρίνισε ότι η μελέτη δείχνει θνησιμότητα και όχι διαγνώσεις.

«Τώρα νομίζω ότι υπάρχει ένα σημαντικό σημείο εδώ, τα στοιχεία μιλούν για θανάτους από καρκίνο, όχι για νέες περιπτώσεις καρκίνου», είπε.

«Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι με αυτούς τους καρκίνους υποβλήθηκαν σε θεραπεία, η ζωή τους παρατάθηκε από τους ογκολόγους και τους γιατρούς στην Ιαπωνία, επομένως αυτό μάλλον δεν αντιπροσωπεύει τον αριθμό των νέων περιπτώσεων, αλλά τον αριθμό των νέων θανάτων.»

Η μελέτη έδωσε στατιστικά στοιχεία του ποσοστού εμβολιασμού για το νησιωτικό έθνος.

«Από τον Μάρτιο του 2023, το 80 τοις εκατό του ιαπωνικού πληθυσμού είχε λάβει την πρώτη και την δεύτερη δόση, το 68 τοις εκατό είχε λάβει την τρίτη δόση και το 45 τοις εκατό είχε λάβει την τέταρτη δόση του», ανέφερε η μελέτη της 8ης Απριλίου.

Ο Campbell εξήγησε πώς οι εμβολιασμοί κατά του Covid μπορεί να προκαλέσουν την δημιουργία καρκίνου.

Ο γιατρός συνέχισε λέγοντας ότι είναι άγνωστο τι σημαίνουν αυτά τα ευρήματα για το μέλλον.

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!

«Απλώς δεν ξέρουμε, είναι ανησυχητικό», είπε ο Campbell.

Πηγή: Pronews.gr

Θα γίνει, άραγε, η ισότητα στο γάμο το Μακεδονικό της ΝΔ;

Χρήστος Ξανθάκης

Επιτέλους κάποιος έριξε μια ματιά στον ελέφαντα που είχε κατσικωθεί στο κέντρο του δωματίου:

Στην μετακίνηση γαλάζιων ψηφοφόρων από την κεντροδεξιά του 41ΤΑΚΑΤΟ στην όχι και τόσο πεφωτισμένη δεξιά του Βελόπουλου, του Νατσιού και γύρευε ποιού άλλου θα ζητήσει την ψήφο των Ελλήνων και των Ελληνίδων στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Το βλέπουμε εμείς τα χάπατα οι δημοσιογράφοι εδώ και καιρό ότι έχει γύρει η παλάντζα, το φωνάζουμε μερικοί μερικοί που διατηρούμε δεσμούς με την επαρχία (συγγνώμη, με την περιφέρεια!), το παραδέχονται και ορισμένα από τα στελέχη της ΝΔ που διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα (ΟΚ, δεν είναι πολλά, αλλά το παραδέχονται…), τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια, ναι η γατούλα είναι, σε ποιόν ανήκει η προβοσκίδα πλάι στο λαβομάνο, μάλιστα για τον ελέφαντα πρόκειται.

Οπότε πάμε στην προχθεσινή δημοσκόπηση της Prorata για το Attica TV, που έθεσε ατ λονγκ φάκιν’ λαστ το καυτό ερώτημα:

Ποια δύο από τα παρακάτω γεγονότα (σ.σ.: έτσι εξηγείται που το συνολικό άθροισμα βγαίνει πάνω από 100 %), επηρέασαν περισσότερο το πώς βλέπετε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα κατά τους τελευταίους μήνες;

Με τη διευκρίνιση ότι τα συμβάντα αφορούν σε:

Εκλογείς που μετακινήθηκαν προς κόμματα δεξιότερα της ΝΔ, μεταξύ Ιουνίου 2023 και Απριλίου 2024.

Ορίστε λοιπόν μερικά από τα περί ων ο λόγος «γεγονότα», που επηρέασαν τους «μετακινηθέντες» εκλογείς:

• η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην εκκλησία με μόλις 5 %
• η αύξηση των μεταναστών με το κάπως πιο θερμό 13 %
• η στάση της Ελλάδας στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, τα ίδια πάνω κάτω με 14 %
• η ακρίβεια με 24 %, εντάξει δεξιοί είναι οι άνθρωποι δεν είναι ντουγάνια
• η διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών με 31 %, εντάξει αναμενόμενο μετά απ’ τις ομορφιές που αποκαλύφθηκαν
• η αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας με 34 %, πάει το «νόμος και τάξις» κανένας δεν το χάφτει πλέον.

Μέχρι εδώ νορμάλ; Μέχρι εδώ νορμάλ και αναμενόμενα, άμα είναι να μετακινηθεί κανείς στα δεξιά της δεξιάς, λογικά μοιάζουν τα ανωτέρω νουμεράκια. Ώσπου κάνει την εμφάνισή του ο ελέφας…

Ένα κολοσσιαίο 51 % όσων ερωτήθησαν από την Prorata που συνδέει τη μετακίνησή του προς κόμματα δεξιότερα της ΝΔ με την «ψήφιση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια»!

Μάλιστα, οι διπλοί απ’ όσους αγχώθηκαν για την ακρίβεια, οι τριπλοί απ’ όσους αναστατώθηκαν από την αύξηση των μεταναστών, πολλοί περισσότεροι απ’ όσους εξοργίστηκαν με τα καουμποϊλίκια για τα Τέμπη, βγάλανε καντήλες με την ισότητα στο γάμο. Και όχι μόνο ανταριαστήκανε, αλλά θα πάνε και στις κάλπες έτοιμοι και έτοιμες να τιμωρήσουνε την κυβέρνηση με ψήφο σε Βελό, Νατσιό και όποιον άλλο ή όποια άλλη (δεν θα διαφημίσω!) προκύψουν εν τω μεταξύ στο χώρο πέραν της πεφωτισμένης δεξιά.

Αυτά, βέβαια, τα ήξερε ο Γκρήνμπεργκ πριν από εμάς (όλα τα ξέρει ο Γκρήνμπεργκ πριν από εμάς…) και τα είχε πει στον Κυριάκο και ο Κυριάκος που δεν γουστάρει να πέσει κάτω απ’ το 30ΤΑΚΑΤΟ πήρε τα μέτρα του με Μπελέρη, μπας και εξημερωθεί το φουρτουνιασμένο πλήθος. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ γνωστός αρθρογράφος της παρατάξεως είχε σημειώσει τις προάλλες ότι ΝΔ δεν ψηφίζουμε τον Ιούνιο, εκτός κι αν στην Πειραιώς θυμηθούν πως έχουμε μια αδερφή, μικρούλα ελληνική, και κατεβάσουν στο ευρωψηφοδέλτιο τον Φρέντη. Το θυμάμαι πολύ καλά (όλα τα θυμάται ο παλιόβλαχος!) και αναμένω σε κάνα δεκαήμερο τις φρέσκες μετρήσεις για να δω αν έπιασε το τρικ…

newpost.gr

Ξήλωμα...

Έχουν μπερδέψει τις γραμμές τους στη Ν.Δ. ή δεν πιστεύουν όλοι στη σημασία των κυβερνητικών πεπραγμένων. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του κόμματος και πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, Αθανάσιος Εξαδάκτυλος, αμφισβήτησε ευθέως την επιτυχία των απογευματινών χειρουργείων, δηλώνοντας ότι «μείζον ζήτημα αποτελεί αυτό που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι γιατροί του ΕΣΥ στον εργάσιμο τακτικό χρόνο τους, όταν εξαιτίας της ελλιπούς στελέχωσης το 40% των χειρουργικών αιθουσών παραμένουν κλειστές».

Ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης πάντως μιλούσε για «μεταρρύθμιση»! 

Σχολιάζοντας τα λεγόμενα το ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «ξήλωμα» της «μεταρρύθμισης» και αποκαθήλωση από τον υποψήφιο ευρωβουλευτή της Ν.Δ. 

Υποθέτω ότι αυτή τη φορά δεν φταίει πάλι η αντιπολίτευση...

Δ. Κουκλουμπέρης / ΕφΣυν

www.efsyn.gr

«Φρέντι, Φρέντι»

Η Ντάμα

Ο Μητσοτάκης είναι ικανός να κάνει τα πάντα για μια χούφτα ψήφων. Ακόμα και να εντάξει στο ευρωψηφοδέλτιο τον Φρέντι Μπελέρη. Πριν εκλεγεί δήμαρχος Χειμάρρας, ο κύριος αυτός ήταν – όπως αναφέρουν τα δημοσιεύματα της εποχής, κάποια εκ των οποίων υπάρχουν ακόμα στο ελληνικό ίντερνετ – ένας από τους επτά άνδρες που συνελήφθησαν τη νύχτα της 18ης-19η Μαρτίου 1995 από Ελληνες συνοροφύλακες κοντά στο Δελβινάκι Ιωαννίνων, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, επειδή στο πορτμπαγκάζ είχαν βρεθεί εννιά αυτόματα πολεμικά όπλα Καλάσνικοφ, 2 πιστόλια, ξιφολόγχες, ασύρματοι, φόρμες παραλλαγής και κουκούλες. X (twitter.com)

*** Σύμφωνα με το βιβλίο «Στον αστερισμό του εθνικισμού» του Σταύρου Τζίμα, οι συλληφθέντες «σχεδίαζαν να επιτεθούν εναντίον στρατιωτικού στόχου, που ήταν το στρατόπεδο Λόγγου, σε μικρή απόσταση από τα σύνορα». Να επαναληφθεί, εν ολίγοις, η επίθεση της οργάνωσης ΜΑΒΗ σε φυλάκιο στην Επισκοπή και τη δολοφονία δύο Αλβανών στρατιωτικών. X (twitter.com)

*** Οι κατηγορίες κατά των επτά μετατράπηκαν από κακουργήματα σε πλημμελήματα, αποφασίστηκε η αποφυλάκισή τους και τελικά, «στην κατ’ έφεση δίκη που έγινε στον Κορυδαλλό, στις 19.5.1999, το Εφετείο Αθηνών στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και κεκλεισμένων των θυρών για λόγους “εθνικής ασφάλειας” με την υπ. αριθμ. 752/99 απόφασή του μείωσε τις ποινές στους 18-20 μήνες και έτσι έκλεισε οριστικά η πολύκροτη υπόθεση».

Τι ήταν, τελικά; Πράκτορες των αλβανικών υπηρεσιών; Απλά προβοκάτορες; Εθνικιστές;

Δεν μάθαμε ποτέ.

*** Ο Φρέντι Μπελέρης είναι αυτός που ακόμα και σήμερα αποθεώνεται κατά καιρούς από τη Χρυσή Αυγή στο site τους και διάφορους ψεκασμένους πατριώτες. Να τον χαίρεστε εκεί στη ΝΔ που σηκωθήκατε και όρθιοι στο άκουσμα του ονόματός του για να φωνάξετε «Φρέντι, Φρέντι». X (twitter.com)

*** Υποψήφιος και ο Γιώργης ο Αυτιάς, όπως ήδη γνωρίζαμε, με σύνθημα «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια», «αυτό το σύνθημα που τσάκισε τους πάντες». Ναι, όντως, το είπε. X (twitter.com)

*** Υποψήφια και η Ελεονώρα Μελέτη. Υποψήφιος και ο γνωστός, Γιώργος Μουρούτης, ο οποίος είπε ότι θέλει να εργαστεί πάνω στην ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στη ζωή μας και την τεχνητή νοημοσύνη. Μάλιστα… X (twitter.com)

*** Ανακοίνωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα 35 πρόσωπα που θα πλαισιώσουν το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Οι υπόλοιποι θα αποτελούν προσωπική επιλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ενώ θα είναι εκ νέου υποψήφιοι Αρβανίτης και Κουντουρά. Αναμενόμενα λίγο πολύ τα αποτελέσματα σε ό,τι αφορά στους «γνωστούς», τους υπόλοιπους δεν τους ξέρω, αλλά για κάποιους διαβάζω θετικά σχόλια. Μακάρι να δούμε φρέσκα πρόσωπα, όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παντού.

*** «Το Υπουργείο Εσωτερικών που άφησε τα δεδομένα των αποδήμων να διαρρεύσουν δεξιά και αριστέρα, αρνείται να ικανοποιήσει το νόμιμο δικαίωμά τους και να τους δώσει αντίγραφα των δεδομένων που τηρεί για αυτούς», καταγγέλλει ο Βασίλης Σωτηρόπουλος, δικηγόρος αποδήμων που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη για την υπόθεση της διαρροής των προσωπικών δεδομένων, με πρωταγωνίστρια την Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου.

Πέσαμε από τα σύννεφα πάλι…

*** Ο Κυριάκος Μητσοτάκης άνοιξε και επίσημα την τουριστική περίοδο, κάνοντας το πρώτο του μπάνιο στο Μαράθι. Πόσα τριήμερα λέτε να έχει κάνει, συνολικά, από το 2019 και μετά. Σίγουρα περισσότερα απ’ όσα έχω κάνει σε όλη μου τη ζωή.

Πληροφορίες ότι το καρεκλάκι το άνοιξε μετά από 2,5 ώρες δεν επιβεβαιώνονται. X (twitter.com)

www.documentonews.gr

Η αποτυχία της πολιτικής

του Μιχάλη Ψύλου

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν οι αρχαίοι στωϊκοί φιλόσοφοι. Δεν υπάρχει κακό που να μη γεννάει και κάποιο καλό. Οι γεωπολιτικές κρίσεις για παράδειγμα, οδηγούν τους Ευρωπαίους στις κάλπες, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο.

Η τελευταία πριν τις ευρωεκλογές έρευνα, δείχνει ότι το 71% των Ευρωπαίων πολιτών σκοπεύει να προσέλθει στις κάλπες, έχοντας βασικές προτεραιότητες την άμυνα και την ασφάλεια.

Αν και το ποσοστό συμμετοχής συνήθως είναι μικρότερο την ημέρα των εκλογών, είναι σημαντικό το γεγονός ότι η πρόθεση αυτή, αν επιβεβαιωθεί, θα σημαίνει 10 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη παρουσία στις κάλπες, σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019.

Οι κίνδυνοι λοιπόν από γεωπολιτική αστάθεια που έχουν πυροδοτήσει δύο πόλεμοι στα σύνορα της Ευρώπης, μπορεί να λειτουργήσουν ως κινητήρια δύναμη της ψήφου.

Κάθε πόλεμος βέβαια είναι η αποτυχία της πολιτικής. Και στην Ουκρανία και στη Γάζα και στην πιθανή κλιμάκωση του συνεχιζόμενου ουσιαστικά, εδώ και 45 χρόνια Ισραηλινο-ιρανικού πολέμου.

Να διαψευστεί ο Κλαούζεβις

Ο καλύτερος τρόπος για να κερδίσει κανείς έναν πόλεμο είναι να τον αποφύγει. Να βρεθούν διαφορετικές λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα. Και κυρίως να διαψευστεί η περίφημη φράση του Πρώσου στρατηγού φον Κλάουζεβιτς: «Ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».

Γιατί ο πόλεμος δεν αντιπροσωπεύει τη συνέχεια, αλλά την αποτυχία της πολιτικής.

Αυτό που ζητούν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες δεν είναι φυσικά ένας αφηρημένος πασιφισμός. Αλλά να ενισχυθεί η πολιτική και η διπλωματία, με λογικό τρόπο. Λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες της πραγματικότητας.

Η ευρωπαϊκή δημοκρατία πρέπει να θεωρεί τον πόλεμο ως μια αξιοθρήνητη εξαίρεση, όταν όλα τα άλλα μονοπάτια έχουν κλείσει. Αλλά και να κοιτά το μέλλον, την μεταπολεμική κατάσταση. Γιατί κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελειώσει.

Γιατί αυτή η «μεταπολεμική σκέψη» απουσίαζε εντελώς στους πολυάριθμους πολέμους που ενεπλάκη η Δύση τις τελευταίες δεκαετίες. Σκεφτείτε μόνο τις χαοτικές συνθήκες στις οποίες βρίσκονται η Λιβύη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ακόμη και η πρώην Γιουγκοσλαβία τηρουμένων των αναλογιών, μετά τους πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί για πόλεμο στην Ουκρανία. Η χώρα δεν μπορεί πλέον να αντέξει έναν παρατεταμένο πόλεμο και αναμφίβολα θα βγει κατεστραμμένη από αυτόν τον πόλεμο, όπως κι αν τελειώσει, και όχι μόνο υλικά.

Η κατάσταση δεν θα είναι καλύτερη για τους ευρωπαίους «συμμάχους», όσον αφορά τη συνοχή μεταξύ των διαφόρων χωρών, το οικονομικό βάρος του επανεξοπλισμού και τη συνεχιζόμενη ενεργειακή κρίση, με βαριές συνέπειες στην οικονομία.

Το ίδιο ισχύει για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, που εκτός από την καταστροφή στις ίδιες τις εμπλεκόμενες χώρες, φαντάζει πιθανή μια αναζωπύρωση τρομοκρατικών επιθέσεων εντός της ΕΕ. Ακόμη και παγκόσμια έκρηξη, δεν μπορεί να αποκλειστεί, καθώς οι πρωταγωνιστές της σύγκρουσης είναι λιγότερο αξιόπιστοι.

Το Ισραήλ έχει καταλήξει ότι θα απαντήσει στην ιρανική επίθεση, σε εύθετο χρόνο. Ακούγονται φήμες για πιθανή επίθεση ακόμη και στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Κάτι που θα μπορούσε να ήταν η αρχή μιας νέας τραγωδίας.

Όλοι οι υπόλοιποι εταίροι, φίλοι και εχθροί, προς το παρόν φαίνεται να μην επιθυμούν μια δραματική κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Αλλά τι κάνουν για να την αποτρέψουν; Πέρα από δηλώσεις;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι η Γάζα είναι ακόμα εκεί, κάτω από τα πυρά Ισραηλινών στρατιωτών.

Όλα όσα έχουν συμβεί- και όσα θα συμβούν-είναι προφανώς το αποτέλεσμα του πολέμου στη Γάζα, ο οποίος , μέχρι να τελειώσει, θα μπορούσε να προκαλέσει κι άλλες κρίσεις.

Μέχρι να υπάρξουν αποδείξεις ότι το Ισραήλ είναι πρόθυμο να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, ο πόλεμος θα συνεχίζεται…

naftemporiki.gr

Η Κατιούσα προτείνει: «Η Θεσσαλονίκη του Νίκου Παπάζογλου» του Λ. Χαρωνίτη (Στη μνήμη του τραγουδοποιού με το κόκκινο μαντήλι)

Σαν σήμερα, έφυγε πρόωρα από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου. Οι μουσικές του, οι διαλεγμένοι στίχοι, οι εξαίρετοι μουσικοί συνεργάτες του, οι ενορχηστρώσεις, ακόμα και τα μηχανήματα εγγραφής του δικού του στούντιο (“Αγροτικόν”), όλα φέρουν την αυθεντική σφραγίδα του χειροποίητου, τη γνώση, το μεράκι και τη μαστοριά του Ν. Παπάζογλου

Κατιούσα 

Σαν σήμερα, στις 17 του Απρίλη 2011, έφυγε πρόωρα από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, ο Νίκος Παπάζογλου. Από την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού, τις ερμηνείες του στην «Εκδίκηση της γυφτιάς», το 1978, την ηχογράφηση του πρώτου προσωπικού του δίσκου («Χαράτσι»), το  1984, μέχρι το 2010 με τη μια και μοναδική συμμετοχή του σε δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια της Κιμώλου, πότε με την «Ταχεία Θεσσαλονίκης», πότε με τη «Λοξή Φάλαγγά» του και πότε μοναχικά, σε στούντιο, θέατρα, μουσικές σκηνές και στάδια, τοποθέτησε αθόρυβα και με μαστοριά το δικό του λιθάρι στο οικοδόμημα του ελληνικού τραγουδιού.
Οι μουσικές του, οι διαλεγμένοι στίχοι, οι εξαίρετοι μουσικοί συνεργάτες του, οι ενορχηστρώσεις, ακόμα και τα μηχανήματα εγγραφής του δικού του στούντιο («εργαστήριο ηχογραφήσεων “Αγροτικόν”»), όλα φέρουν την αυθεντική σφραγίδα του χειροποίητου, τη γνώση, το μεράκι και τη μαστοριά του Νίκου Παπάζογλου.
Τιμώντας τη μνήμη του, το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε και παρουσίασε ένα επεισόδιο από τη σειρά δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ «Επέστρεφε…», σε σενάριο – σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρωνίτη (παραγωγή 1998).
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός μιλά για την πόλη που γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή, τη Θεσσαλονίκη. Θυμάται πώς, παιδί ακόμη, ξεκίνησε να την εξερευνά ακολουθώντας τα λεωφορεία, τις όμορφες στιγμές που πέρασε στο 57ο Δημοτικό Σχολείο με τη δασκάλα του, την κυρία Αμαλία, που τον έκανε να ερωτευτεί τη μάθηση, αλλά και τα «Τσακάλια» της γειτονιάς του, στα παλιά Λαδάδικα, που τον έμαθαν να περπατά με τα χέρια. «Ήταν το σοβαρότερο μάθημα που έχω πάρει στη ζωή μου, νομίζω. Να βασίζομαι τόσο πολύ στα χέρια μου», τονίζει.
Ο Νίκος Παπάζογλου μιλά επίσης για τη μητέρα του, από την οποία διδάχτηκε την ισορροπία ανάμεσα στην τεχνική και το τραγούδι και τον πατέρα του, που ήταν αυτός που τον έμαθε τι σημαίνει αυτοθυσία. Αναπολεί τα γλέντια που στήνονταν με φίλους και συγγενείς, μέσα από τα οποία συνειδητοποίησε τι ακτινοβολεί το τραγούδι στην ψυχή του άλλου, αλλά και τις στιγμές που μικρός πήγαινε στην «Άκρη του Κόσμου» για να τραγουδήσει, πάνω στα τείχη δηλαδή του πύργου του Τριγωνίου. Κυκλοφορεί στη νέα πόλη της Θεσσαλονίκης κι αναγνωρίζει τα σημάδια της: δρόμους, κτίρια, εκκλησίες, τείχη, αλλά και τους ήχους, τις αισθήσεις, τις μυρωδιές, όλα όσα προστέθηκαν και διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική προσωπικότητά του. Ο Νίκος Παπάζογλου, όμως,  μιλά και για μια άλλη μεγάλη του αγάπη, τη θάλασσα, ενώ αναφέρεται και στις προσωπικές σχέσεις που έχει με τους συνεργάτες του, που είναι και η παρέα του.
Στην εκπομπή προβάλλεται φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό του αρχείο, ακούγονται μερικές από τις γνωστές επιτυχίες του, ενώ τον βλέπουμε και στις συναυλίες που έδωσε στο ηφαίστειο της Νισύρου το καλοκαίρι του 1997.
Δείτε το βίντεο:

www.katiousa.gr

Θα πολεμούσες ποτέ; Για ποιον;

Και τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Πολεμάς σαν παλικάρι ή το σκας σαν λαγός;

Χρήστος Ξανθάκης

Δυο μέλη της οικογένειάς μου, είχαν πάει στον πόλεμο.

Ο παππούς μου ο Χρήστος, που φέρω το όνομά του, έκανε μήνες στο αλβανικό μέτωπο. Ιστορίες δεν μου είπε, δεν τον γνώρισα ποτέ, τον δολοφόνησαν το ’43 κάτι καθάρματα που παρίσταναν τους κομμουνιστές.

Κάτι άλλα καθάρματα που παρίσταναν του πατριώτες έριξαν λίγα χρόνια αργότερα στο Γεντί Κουλέ τον πατέρα μου, επειδή ήταν Επονίτης. Κι αφού τη γλύτωσε στο τσακ την εκτέλεση με παρέμβαση του αξιωματικού αδερφού του, τον ντύσανε στο χακί και τον στείλανε στον Γράμμο να ντουφεκάει του πρώην συντρόφους του. Κάποια στιγμή μου διηγήθηκε πέντε πράγματα για τη ζωή στο βουνό, πως κοιμότανε στα χιόνια και πως βουίζανε στ’ αυτιά του οι σφαίρες, θα τις πούμε άλλη φορά, δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.

Το θέμα μας σήμερα, είναι η επανάσταση των Ελλήνων και των Ελληνίδων το 1821 που είχε ως αποτέλεσμα να ξεφορτωθούμε οριστικά (;) τους Τούρκους από το σβέρκο μας. Το ερωτηματικό δεν το έβαλα κατά λάθος, μην αγχώνεστε κυρία αρχισυντάκτρια, επίτηδες το κατέθεσα μιας και με τα μεμέτια δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου προκύψει. Τις ξέχασαν τις φιλοδοξίες τους για μερικές δεκαετίες, κάτσανε στ’ αυγουλάκια και στους οντάδες τους, αλλά τώρα θέριεψε ξανά ο δικός τους ο μεγαλοϊδεατισμός (ίδιος με τον δικό μας, αλλά πιο οριεντάλ!) και όλα είναι πιθανά. Άσε που βρέθηκε στα σκοινιά με τις δημοτικές εκλογές ο Ταγίπ και λίγο ταρατατζούμ θα τον έβγαζε, προσωρινά έστω από την δύσκολη θέση. Θερμό επεισόδιο δηλαδή, των ολίγων ημερών, μόνο που με αυτά τα πράγματα η κατάληξη δεν είναι πάντοτε και τόσο σίγουρη. Ξεκινάς από απλούς τσαμπουκάδες και καταλήγεις σε σφαγείο ντελούξ…

Και τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Πολεμάς σαν παλικάρι ή το σκας σαν λαγός; Προσωπικώς, αν μπουκάρει κάνας γείτονας ή κάποιος τρίτος μυστήριος, θα σπεύσω να υπηρετήσω όπου με καλέσει η πατρίδα. Αν είναι να μπουκάρουμε εμείς σε κάναν γείτονα ή σε κάποιον τρίτο μυστήριο, όχι στολή δεν θα βάλω, όχι σε στρατόπεδο δεν θα πλησιάσω, στον καναπέ θα φυτευτώ με άφθονη ποσότητα ποπ κορν. Ξεχάστε με!

Αντίληψη την οποία συμμερίζεται σε μεγάλο βαθμό η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Prorata, που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά σε δείγμα 800 ατόμων -ηλικίας 17 ετών και άνω- το διάστημα 22 ως 25 Μαρτίου.  Εκεί λοιπόν διαβάζω ότι κάτι παραπάνω από επτά στους δέκα (ποσοστό 73 %) θα έπαιρναν όπλο «για να υπερασπιστούν τη χώρα σε ξένη επίθεση», σχεδόν δύο στους δέκα (ποσοστό 17 %) δεν θα έπαιρναν όπλο «σε καμία περίπτωση», ούτε ένας δεν θα πήγαινε να πολεμήσει σε άλλη χώρα «λόγω συμμαχικών δεσμεύσεων» (μηδέν τοις εκατό θριαμβευτικό!), ενώ υπάρχει και ένα ποσοστό 7 % των ερωτηθέντων που θα έπαιρναν όπλο είτε «για να υπερασπιστούν τη χώρα σε ξένη επίθεση», είτε για να πολεμήσουν σε άλλη χώρα «λόγω συμμαχικών δεσμεύσεων». Επειδή η συγκεκριμένη ερώτηση έχει διατυπωθεί με τρόπο ελαφρώς περικολόζο, διατηρώ κάποιες αμφιβολίες για το τι ακριβώς κατάλαβαν όσοι απάντησαν το διπλό «ναι».

Αλλά έχει και πιο κάτω η δημοσκόπηση. Έχει ερώτηση «τι θα κάνατε αν η χώρα σας δεχόταν επίθεση όπως η Κύπρος το 1974;». Πάμε να δούμε τις απαντήσεις:

• Σχεδόν οκτώ στους δέκα (ποσοστό 76 %) λένε ότι θα μένανε «για να υπερασπιστούν την οικογένειά τους και τους οικείους τους»
• Κάτι παραπάνω από ένας στους δέκα (ποσοστό 13 %) θα έφευγε με την οικογένειά του
• Ολίγοι (ποσοστό 6 %) θα υποστήριζαν διαπραγμάτευση με τον εισβολέα και ούτε ένας (ποσοστό μηδέν τοις εκατό) δεν θα ζητούσε παράδοση άνευ όρων.

Τροφή για σκέψη, τώρα που σφίγγουν οι ζέστες παρεάκι με τα γάλατα του Ερντογάν…

newpost.gr

Με celebrities στα ευρωψηφοδέλτια εκδηλώνουν τα κόμματα τον ευρωπαϊσμό τους!

\

«Η ιστορία που επαναλαμβάνεται μετατρέπεται σε φάρσα. Αλλά μια φάρσα που επαναλαμβάνεται καταλήγει να γράφει ιστορία» Ζ. Μπωντριγιάρ

του Απόστολου Αποστόλου

Οι παρουσιάσεις των κομματικών ευρωψηφοδελτίων ενδεχομένως να μας λύνουν κάποιες απορίες αναφορικά με τη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου. Με τις ανακοινώσεις των ευρωψηφοδελτίων από τα κόμματα, αναρωτιέσαι αν τα ελληνικά κόμματα υποτιμούν τη σημασία του ευρωκοινοβουλευτικού θεσμού, ή αν μας δείχνουν το μέλλον της πορείας του, όπου οι ευρωβουλευτές θα αποτελούν αποκλειστικά διακοσμητικά όργανα και θα ψηφίζουν τις αποφάσεις που θα έρχονται από τους τεχνοκράτες;
Το γεγονός ότι τα ευρωψηφοδέλτια συμπληρώνονται από celebrities, από τηλε-αναγνωρίσιμους (γλάστρες της TV) ή ηθοποιούς με εποχιακή “δημοφιλία”, από αθλητές με υψηλή δημοτικότητα, από μεταγραφές ευρωβουλευτών άλλων κομμάτων (η μεταγραφή ευρωβουλευτή της ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί φαινόμενο μοναδικό και εντελώς ελληνικό) και όχι από προσωπικότητες με επιστημονική και γνωστική επάρκεια, όλο αυτό δείχνει ότι το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί ένα διευθυντήριο με πολιτική “μονοδιαστικότητα”.
Το Ευρωκοινοβούλιο δεν αφήνει μια άλλη πολιτική χάραξη έξω από τις τάσεις ενσωμάτωσης της κυριαρχίας με το μονόδρομο της φτώχιας και της αυξανόμενης εξαθλίωσης των πολιτών της Ευρώπης κάτω από την ακρίβεια και τη λιτότητα, αλλά και τα προστατευμένα και αυξημένα ποσοτικά κερδών των πολυεθνικών. Ας το καταλάβουμε ότι ασκεί μια αποευρωπαϊκοποιημένη πολιτική στη βάση οργανωμένων και εξαρτημένων διατλαντικών συμφερόντων.
Έτσι λοιπόν η λογική σύνθεση των ευρωψηφοδελτίων ανταποκρίνεται σε εκείνο που έγραφε ο Γκυ Ντεμπόρ λέγοντας ότι τις κοινωνίες δεν τις εξουσιάζουν μόνο οι οικονομίες του κέρδους, αλλά και το θέαμα. Ο παγκόσμιος οικονομικός καταμερισμός των καθηκόντων συμπληρώνεται και από τον καταμερισμό των θεαματικών καθηκόντων. Το θέαμα από τη σκοπιά ακόμη και των τοπικών παραλλαγών του, καθορίζει τον κοινωνικό λόγο και τον καταμερισμό των κοινωνικών ρόλων.
Να γιατί τα ευρωψηφοδέλτια θα συμπληρώνονται από τον κόσμο του θεάματος, όπου το «αληθινό αποτελεί μια στιγμή του ψεύτικου», όπως ισχυριζόταν ο Guy Debord. Δεν είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται το θεσμό του Ευρωκοινοβουλίου και την κρισιμότητα του μέλλοντος της ΕΕ, αλλά ότι η κυριαρχία επιβάλλεται τόσο, μέσω της οικονομικής ισχύος, όσο και μέσω της διαρκούς θεαματικής παρουσίας. Γιατί «το θέαμα δεν μπορεί να νοηθεί σαν κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, σαν ένα προϊόν μαζικής διάδοσης εικόνων. Είναι μάλλον μια κοσμοθεώρηση (weltanschauuhg) πραγματωμένη, μεταφρασμένη υλικά. Είναι μια θεώρηση του κόσμου που έχει αντικειμενικοποιηθεί». (Γκυ Ντεμπόρ.)

Κοινοβούλιο ή μηχανισμός διευθυντηρίου
Έτσι εκείνο που πρέπει να συνεχιστεί στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι το σημερινό στάδιο της διευθυντηρίου και η πανταχού παρούσα εξουσιαστική του δομή. Καθώς αυτή η “μονοδιαστικότητα” του ευρωκοινοβουλευτικού διευθυντηρίου είναι ταυτόσημη με τη σκληρότερη μορφή αναγκαιότητας.
Το γεγονός επίσης ότι ΕΕ έχει μετατραπεί και με τη σφραγίδα του Ευρωκοινοβουλίου στο μακρύ χέρι του ΝΑΤΟ (το βλέπουμε με το ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και τις παραχωρήσεις της ΕΕ τόσο σε πολεμικό υλικό αλλά και σε στρατό, η Γερμανία για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στέλνει στρατό στην Λιθουανία και ο Γάλλος πρόεδρος ετοιμάζεται επίσης και εκείνος να στείλει στρατό, ενώ η ειρήνη παραμένει εξόριστη από την ΕΕ) όσο και η μεγάλη οικονομική βοήθεια αποδεικνύει προς την Ουκρανία ότι ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις.
Αυτή η μονοδιάστατη ευρωπαϊκή πολιτική έχει ανάγκη από ευρωβουλευτές υποκλινέστατους με σπασμομεστικές χαιρετούρες, χωρίς ισχυρή βούληση, οι οποίοι θα υπηρετήσουν το μονοθελιτικό φανατισμό των αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου και τα συνθήματα υπέρ των ολοκληρωτικών αποκλεισμών των λαών της Ευρώπης. Γιατί το Ευρωκοινοβούλιο είναι το ανάποδο εκείνου που υπόσχεται και κάθε απόφαση του κρύβει ένα συνδυασμό συμφερόντων. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ανάγκη από διακοσμητικά κηροπήγια, δηλαδή από κομπάρσους, χωρίς πολιτικό λόγο και ευρωπαϊκό όνειρο. Έχει ανάγκη από μαριονετίστες…

Πηγή: slpress.gr

«Είναι η γεωπολιτική, ηλίθιε»

του Μιχάλη Ψύλου

«Έχουμε χαραμίσει την Ιστορία σαν μια παρέα μεθυσμένων που ρίχνουν ζάρια, πίσω στις αντρικές τουαλέτες του τοπικού μπαρ», έλεγε ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι .
Για παράδειγμα: Τι μάθαμε από τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου των Αψβούργων τον Ιούνιο του 1914 στο Σεράγεβο; Ήταν η σπίθα άναψε τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, χάρη όμως στις πολιτικές συμμαχίες χωρών που είχαν σφυρηλατηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Οι δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει οι ισχυρές δυνάμεις της εποχής, ήταν αυτές που ανάγκασαν τελικά τα έθνη να συμμετάσχουν σε μια παγκόσμια σύγκρουση. Σε έναν πόλεμο που, αρχικά, θα μπορούσε απλώς να είχε περιοριστεί για πολλοστή φορά, στα Βαλκάνια.
Το ίδιο και ο Β` Παγκόσμιος. Οι συμμαχίες που είχαν διαμορφωθεί πριν, κατέστησαν τον πόλεμο παγκόσμιο.
Σήμερα, το παιχνίδι των συμμαχιών στον βάλτο της Μέσης Ανατολής, μπορεί να οδηγήσει συγκρούσεις όπως του Ισραήλ με τη Χαμάς, σε έναν πόλεμο πολύ μεγαλύτερης κλίμακας.
Ενδεχόμενη είσοδος του Ιράν στον πόλεμο θα είχε περίπλοκες συνέπειες. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι το Ιράν είναι σύμμαχος της Ρωσίας, ενώ η Σαουδική Αραβία προσπαθεί να αποκαταστήσει σχέσεις με την Τεχεράνη, χάρη στην παρέμβαση της Κίνας.
Από την άλλη πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσαν να μείνουν στο περιθώριο. Αλλά και κύριος λόγος για τον οποίο το Ισραήλ κατάφερε να αναχαιτίσει τη συντριπτική πλειονότητα των ιρανικών drones και πυραύλων και να ελαχιστοποιήσει τη ζημιά, είναι ότι έλαβε εκτεταμένη διεθνή συμμαχική βοήθεια.
Τόσο από τους παραδοσιακούς συμμάχους του, όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία και τη Γαλλία, όσο και από πολλές απόψεις «απροσδόκητους» συμμάχους, όπως η Ιορδανία και η Σαουδική Αραβία.
Οσο και αν η ιρανική επίθεση είχε ανακοινωθεί ευρέως και ο κύριος στόχος της δεν ήταν να προκαλέσει τη μέγιστη καταστροφή, αλλά να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα στο Ισραήλ για την επιδρομή στην πρεσβεία του Ιράν στη Δαμασκό, θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μεγάλη ζημιά αν η άτυπη αντι-ιρανική συμμαχία, δεν ήταν τόσο αποτελεσματική.
Αυτά τα γεγονότα, και οι πιθανές οικονομικές συνέπειές τους, που ακόμη δεν έχουν φανεί -τα χρηματιστήρια χθες ανέβηκαν και το πετρέλαιο υποχώρησε- δείχνουν ότι στην πραγματικότητα είναι η γεωπολιτική που παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Καθορίζει έντονα το μέλλον πολλών παγκόσμιων μακροοικονομικών μεταβλητών.

Η ιστορία διδάσκει
Με γεωπολιτικές αναταράξεις συνδέονται τόσο η αναμόρφωση των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού, η πανάκριβη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια, αλλά και οι ανησυχίες με τον παρατεταμένο υψηλό πληθωρισμό, που θα μπορούσαν να κάνουν τους επενδυτές ομολόγων να ζητήσουν υψηλότερα ασφάλιστρα.
Ο υψηλός πληθωρισμός των τελευταίων ετών ήταν άλλωστε σε μεγάλο βαθμό απόρροια των γεωπολιτικών εξελίξεων, που πυροδότησε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
«Η μεγαλύτερη οικονομική απειλή για το 2024 προέρχεται από κακούς γεωπολιτικούς παράγοντες, που με μια ενέργεια μπορούν να ανατρέψουν τις οικονομικές υποθέσεις και τις παραδοχές της αγοράς παγκοσμίως», διαπιστώνει μια έρευνα με τη συμμετοχή 500 θεσμικών επενδυτών.
Αν οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή «διασταυρωθούν», λόγω μιας σειράς συμφερόντων και συμμαχιών, όλα θα γίνουν πιο περίπλοκα για τη ζωή μας.
Και στο τέλος ο φόβος όχι ενός περιφερειακού, αλλά ενός παγκόσμιου πολέμου θα γίνει ένα είδος εφιάλτη που θα βαραίνει τον ουρανό όλου του κόσμου. Να μην ξαφνιαστούμε λοιπόν. «Είναι η γεωπολιτική, ηλίθιε», για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση του Μπιλ Κλίντον.
«Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», λέει ο αρχαίος τραγικός, Ευριπίδης στην «Αντιόπη»: Τυχερός όποιος διδάχθηκε ιστορία…

naftemporiki.gr

Φίλης: Πόλεμος Ιράν - Ισραήλ οδηγεί ξεκάθαρα σε Τρίτο Παγκόσμιο

Ο καθηγητής Γεωπολιτικής - Γεωστρατηγικής στη  Σχολή Εθνικής Άμυνας και στο Ledra College Λευκωσίας, και μέλος του Ινστιτούτου Ασφάλειας και Άμυνας, Γιώργος Φίλης, μιλά στον δημοσιογράφο Χρήστο Μαζάνη για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την σύγκρουση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ.

Η Ευρώπη στο χακί και το παράρτημα «Ελλάς»

από Ρούντι Ρινάλντι

Σε αντίθεση με όσα διαφημίζουν τα κόμματα, τόσο τα συστημικά όσο και τα υπόλοιπα που κατέρχονται στις ευρωεκλογές (μέχρι τώρα 46 συνολικά), θα ασχοληθούμε με ορισμένα κεντρικά ζητήματα που φαίνεται να μην πολυαπασχολούν το πολιτικό σκηνικό. Διότι μοιάζει να ενδιαφέρει περισσότερο το ποσοστό κάθε κόμματος, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους υποψήφιους ευρωβουλευτές που χρειάζονται τον σταυρό, οι μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα, οι περσόνες του αθλητισμού, της δημοσιογραφίας ή του καλλιτεχνικού χώρου που θα πλασαριστούν στα ψηφοδέλτια κ.ο.κ.

Η προσεχής αναμέτρηση θυμίζει έτσι περισσότερο αναμέτρηση «εσωτερικού χώρου» ανάμεσα σε μικρούς παίκτες, ενώ η αρένα είναι πολύ μεγαλύτερη: αφορά ολόκληρη την Ευρώπη των 27 κρατών μελών της Ε.Ε. Δηλαδή όχι όλη την Ευρώπη, αφού εξαιρείται από αυτήν η Ρωσία, που έχει μάλιστα ανακηρυχθεί και επισήμως σε μεγάλο και επικίνδυνο εχθρό… Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό προσωπικό πολλών αποχρώσεων και διαφορετικής δύναμης αποσιωπά δύο μείζονα ζητήματα που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις βασικότερες εξελίξεις:

1. Τον πόλεμο στην Ουκρανία, στην καρδιά της Ευρώπης, που ήδη μετρά δύο χρόνια, καθώς και τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή (6 μήνες ήδη) και την αναμενόμενη κλιμάκωσή τους.
2. Την αναβαθμισμένη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, που ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να προωθεί –και μάλιστα με προκλητικό τρόπο– τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της απέναντι στην ελληνική κυριαρχία σε όλη τη γραμμή, από Κύπρο, Λιβυκό πέλαγος και Γαύδο έως Δωδεκάνησα, Αιγαίο και Θράκη.

Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά για το πολιτικό σκηνικό, την αντιπαράθεση των κομμάτων, την ενημέρωση του λαού, την αναγκαία προετοιμασία για όσα έρχονται. Στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθούμε λοιπόν με το πώς διαμορφώνεται το περίγραμμα της νέας κατάστασης για την Ε.Ε. και την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τα λόγια βασικών πρωταγωνιστών: Ελλήνων, Γερμανών, Αμερικανών – από δηλώσεις τους, κυρίως επί ελληνικού εδάφους.

Όλες οι προτεραιότητες αλλάζουν με βάση τον πόλεμο

Μια ακόμα μορφή του «αδιανόητου» είναι και η σιωπή που τηρεί ο πολιτικός κόσμος (αλλά σε μεγάλο βαθμό και μέρος της κοινωνίας που νοιώθει, φοβάται, αλλά δεν θέλει να το πιστέψει) γύρω από τη νέα πραγματικότητα και την αλλαγή όλων –μα όλων– των προτεραιοτήτων με βάση τον πόλεμο και την ενδυνάμωση της τάσης του πολέμου παγκοσμίως.

Η Ευρώπη και τα διάφορα εγχειρήματα ολοκλήρωσης, ενοποίησης ή απλώς σύγκλισης ανάμεσα στις χώρες της είχαν θέσει ως προμετωπίδα της ίδιας της συγκρότησης την ειρήνη. Δηλαδή να τεθεί οριστικά ένα τέλος στους πολέμους ανάμεσα και σε ευρωπαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους που έγιναν κυρίως (ή ξεκίνησαν βασικά) στην Ευρώπη με καταστροφικά αποτελέσματα. Βέβαια το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν απείχε από πολέμους, και οι βασικές χώρες (οι ισχυρότερες με έντονο αποικιοκρατικό παρελθόν και σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική) επενέβαιναν σε πολλά μέρη του κόσμου, ή έπαιρναν μέρος σε επιθετικές στρατιωτικές συμμαχίες (το ΝΑΤΟ δεν είναι μια «ιερή αμυντική συμμαχία», όπως ισχυρίστηκε ο κ. Κασσελάκης…). Ακόμα και στην πρόσφατη ιστορία, το 1999, η Ε.Ε. πήρε δραστήρια μέρος στον πόλεμο που κήρυξαν 19 Δυτικές χώρες ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Ήδη από τότε έχουμε μια «άλλη Ευρώπη».

Όμως φαίνεται ότι, από το 2014 και ύστερα, έχουμε μια κλιμάκωση της επιχειρούμενης περικύκλωσης της Ρωσίας, με ένα πραξικόπημα που οργανώθηκε από τους Δυτικούς στην Ουκρανία και την ντε φάκτο κήρυξη πολέμου ενάντια στους ρωσόφωνους πληθυσμούς αυτής της χώρας. Μετά από πολλά χρόνια, η ίδια η Μέρκελ παραδέχθηκε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ υπογράφτηκαν υποκριτικά, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο οι Δυτικοί για τον πόλεμό τους ενάντια στη Ρωσία. Από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουμε την έναρξη ενός πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, που δεν είναι απλά πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά πόλεμος της «συλλογικής Δύσης-ΝΑΤΟ» ενάντια στη Ρωσία. Έκτοτε μπορούμε να μιλάμε για μια πλήρως μεταλλαγμένη Ε.Ε. και μια νέα ιστορική φάση, που ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί και, κυρίως, πού θα οδηγήσει.

Όλοι οι προηγούμενοι σχεδιασμοί, όλα τα προγράμματα, όλες οι εφαρμοσμένες πολιτικές έπρεπε να τροποποιηθούν (και τροποποιήθηκαν) κάτω από την μπαγκέτα του παράγοντα «πόλεμος». Έτσι πηγαίνουμε σε ευρωκλογές, ενώ η Ευρώπη ντύνεται στο χακί και προετοιμάζεται ακόμα περισσότερο για τον πόλεμο. Μήπως αυτό είναι ένα μικρό γεγονός που συμβαίνει πολύ μακριά, ή που δεν έχει καμία σχέση με όσα ζούμε, και κυρίως με όσα θα ζήσουμε; Γι’ αυτό σιωπούν όλοι οι υποτιθέμενοι ταγοί της πολιτείας, της πολιτικής, της διανόησης; Αλήθεια, πόση σχέση έχει με αυτά ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην κυρία Βίκη Φλέσσα και τον κύριο Γιώργο Αυτιά για τους σταυρούς στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., ή το πόσο καλά θα πάει ο κύριος Ζαγοράκης με το ΠΑΣΟΚ, ή ο κύριος Φαραντούρης αντιμέτωπος με την κυρία Μπεκατώρου και την κυρία Κουντουρά στο ΣΥΡΙΖΑ; Ή ακόμα –για να μην ξεχνιόμαστε– ο κ. Μπάμπης Στόκας των Πυξ Λαξ, που του έγινε πρόταση από την κυρία Κωνσταντοπούλου να είναι υποψήφιος και δήλωσε σχετικά άνετος: «Το ένστικτό μου λέει να το δοκιμάσω. Δεν ξέρω τίποτα, δεν είμαι σε τίποτα μέσα. Είμαι καινούριος, αλλά με αγνές προθέσεις. Λέω να το δοκιμάσω»…

Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά…

Με το στόμα του Μαργαρίτη Σχοινά

Ο «δικός μας» Μαργαρίτης Σχοινάς είναι αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιος «για την προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο (18/2/2024), την οποία χαρακτήριζε ως «μεγάλο ραντεβού της Δύσης», δήλωνε: «Είναι [η Διάσκεψη] μια ευκαιρία για τους εκπροσώπους του ελεύθερου κόσμου, κυρίως του διατλαντικού δεσμού, να επιβεβαιώσουν την αξία της συμμαχίας σε έναν κόσμο ολοένα και πιο σκοτεινό, πιο ανασφαλή. Φέτος ειδικά, με δύο πολέμους στη γειτονιά μας, η ανάγκη να μπορέσουν η Ευρώπη και η Αμερική μαζί να συντονίσουν τα βήματά τους αυτή την χρονιά, που συν τοις άλλοις είναι και εκλογική και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, είναι το βασικό ζητούμενο. Και η Ευρώπη προσέρχεται με σαφέστατη δέσμευση να καταστεί επιτέλους παραγωγός ασφάλειας, όχι απλώς καταναλωτής ασφάλειας, όπως ήταν μέχρι τώρα».

Βέβαια ο αντιπρόεδρος δεν έχει «παρωπίδες», ξέρει: «Η ασφάλεια είναι κάτι που αναμφίβολα κοστίζει. Μέχρι τώρα η Ευρώπη στηριζόταν κυρίως στον εταίρο της από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δεν είναι όμως ένα δυσβάσταχτο οικονομικό φορτίο για ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ οι επενδύσεις στην ασφάλεια; Κι όμως, ξέρετε ότι αυτό γίνεται στην πράξη περισσότερο απ’ ό,τι συζητείται. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα: η Ευρώπη συνολικά ως Ευρώπη, τα κράτη μέλη και η Ε.Ε. μαζί, κάθε χρόνο ξοδεύουμε 380 δισ. ευρώ για την ασφάλειά μας, για την άμυνά μας. Αυτό το ποσό, συνολικά, είναι κατά 60% περισσότερο από όσο ήταν το 2014. Και είναι πολύ παραπάνω από το 2% του ΑΕΠ, για το οποίο γίνεται τόση κουβέντα».

Ο επίτροπος για την «προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» έχει σαφέστατη γνώση ότι αυτός ο τρόπος ζωής θα πρέπει να προσαρμοστεί στο χακί χρώμα μιας εμπόλεμης Ευρώπης…

Με το στόμα της κυρίας φον ντερ Λάιεν επί ελληνικού εδάφους

Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, και νυν υπό εξέταση για πολλαπλά σκάνδαλα από εισαγγελικές αρχές του Βελγίου και επιτροπές της Ε.Ε. (για υποθέσεις όπως η αγορά –χωρίς καμία συνεννόηση– δισεκατομμυρίων δόσεων εμβολίων της Pfizer αξίας περίπου 35 δισ. ευρώ, ή η δωροδοκία του Βίκτορ Όρμπαν με 10,2 δισ. ευρώ, προκειμένου να μην ασκήσει βέτο στην ενταξιακή πορεία της Ουκρανίας στην Ε.Ε., και πρόσφατα το αποκαλούμενο «Pieper gate»), μίλησε με ενθουσιασμό στο 15ο συνέδριο της Ν.Δ. Να τι είπε: «Σήμερα η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας, πυλώνας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., και συντρέχει στην άμυνα της Ουκρανίας, χάρη στους Έλληνες πολίτες και χάρη στην ηγεσία σας, Κυριάκο. […] Η Ε.Ε. οφείλει να δαπανήσει περισσότερα, καλύτερα και ευρωπαϊκά για την άμυνά της, επιμένοντας ότι η συνεργασία στην άμυνα θα πρέπει να είναι προτεραιότητα του μέλλοντός μας».

Κάνοντας αναφορά στον Βλαντίμιρ Πούτιν, που «θέλει να αφανίσει την Ουκρανία», η φον ντερ Λάιεν επέμεινε ότι αυτός έχει και συμμάχους στην Ε.Ε. «οι οποίοι προκαλούν ανοιχτά τις ευρωπαϊκές αξίες». Και συμπλήρωσε: «Αν και τα ονόματα αυτών των κομμάτων ανά την Ευρώπη είναι διαφορετικά, ο στόχος είναι ο ίδιος: να καταστρέψουν την Ευρώπη. Αυτό δεν θα τους το επιτρέψουμε. Οφείλουμε να ορθώσουμε ανάστημα και να αντεπιτεθούμε». Ακούγοντας την πρόεδρο της Κομισιόν ο Μαργαρίτης Σχοινάς, μέλος της ΝΔ και παρών στο συνέδριο στο Ζάπειο, έσπευσε να ανακράξει: «Η σημερινή Ελλάδα, η ευρωπαϊκή Ελλάδα, είναι το πρότυπο, το μοντέλο που όλοι γύρω μας θέλουν να ακολουθήσουν. Είμαστε αυτό που όλοι οι γείτονές μας θέλουν μια μέρα να γίνουν. […] Η Ευρώπη είναι η πιο αποτελεσματική ασπίδα για την Ελλάδα. […] Η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία ικανή να βρίσκει τις λύσεις για να ξεπερνάει τις κρίσεις, όχι λόγια του αέρα και κηρύγματα μίσους. Η Ευρώπη χρειάζεται Ούρσουλα και Κυριάκο, όχι Λεπέν, Σαλβίνι και τους εγχώριους φίλους του Πούτιν»!

Ναι, αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο 1848, μια κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση. Υπάρχει κάποιος ρόλος για την Ελλάδα σ’ αυτόν τον στόχο; Βέβαια. Και σε πρώτο επίπεδο αυτός περνά μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Ουδετερότητας της χώρας μας

Με το στόμα του Τζορτζ Τσούνις στον ομφαλό της Γης, τους Δελφούς

Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Τζ. Τσούνις δεν μπορεί να λείπει από το Φόρουμ των Δελφών, που φέτος είχε τίτλο «Η μεγάλη μετάβαση». Εκεί έδωσε αυτοπροσώπως τους αμερικάνικους χρησμούς για την Ελλάδα, τον πόλεμο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις: «Η Ελλάδα στηρίζει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. […] Οι ΗΠΑ θεωρούν την Ελλάδα έναν ουσιαστικό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, έναν γεωστρατηγικό εταίρο. Είναι μια σχέση που έχει βαθύνει και δυναμώσει όλα αυτά τα χρόνια. […] Υπάρχει δέσμευση των ΗΠΑ για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού στρατού, καθώς πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό εταίρο στο ΝΑΤΟ. […] Κατά τις τελευταίες τέσσερις ελληνικές κυβερνήσεις οι σχέσεις μας έχουν αναπτυχθεί ραγδαία. […] Είμαστε στρατηγικοί εταίροι ο ένας του άλλου στην περιοχή».

Αυτή η έκφραση, «είμαστε στρατηγικοί εταίροι», συνοδεύεται από το «ο ένας του άλλου», αλλά προσοχή, στην περιοχή. Οι ΗΠΑ απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα από την περιοχή, αλλά την αισθάνονται δική τους: ΝΑΤΟϊκά εδάφη, ΝΑΤΟϊκές θάλασσες, ΝΑΤΟϊκά νησιά, θα πουν και οι υποτελείς τους στην περιοχή… Για τα ελληνοτουρκικά, έχει σταθερό μοτίβο: «Έχει υπάρξει μια σημαντική αναθέρμανση στις σχέσεις μεταξύ δύο εταίρων μας στο ΝΑΤΟ. […] Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Ενθαρρύνουμε και τους δύο συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ να συνεχίσουν αυτή την πορεία. Κανείς δεν ωφελείται περισσότερο από μια ειρηνική και σταθερή περιοχή από την Ελλάδα και την Τουρκία. Υπάρχει ένα κοινό συμφέρον, και είναι επίσης προς το συμφέρον των ΗΠΑ να συνεχίσουν και οι δύο σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ αυτή την προσέγγιση».

Βέβαια ο κ. Τσούνις δεν μπορούσε να μην επικαλεστεί τον παγκοσμιοποιητικό λόγο περί αγάπης (όταν αναφέρθηκε στη συμπερίληψη των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων και στους μετανάστες): «Η αγάπη είναι αγάπη, είμαστε όλοι ίσοι, όλοι δημιουργίες του Θεού. Πρέπει να σταματήσουμε τη ρητορική του μίσους και να μιλήσουμε τη γλώσσα της αγάπης». Ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα μας κάνει λόγο για αγάπη! Για να τον ξεχάσει εντελώς όταν αναφέρεται στις καλές σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και στο δικαίωμα του Ισραήλ να «αμύνεται», δηλαδή να επιβάλλει μια εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων.

Ποια η θέση;

Η θέση δεν μπορεί να είναι άλλη από το μια «άλλη Ευρώπη», από την υπεράσπιση της Ειρήνης και την αποτροπή ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Από την απαλλαγή της Ευρώπης από την παρουσία και την μπότα των ΗΠΑ, από την κατάργηση του ΝΑΤΟ, την εναντίωση στην «οικονομία του πολέμου» και τη στρατιωτικοποίηση. Μια άλλη Ευρώπη, όχι σύμπλεγμα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, μια Ευρώπη με άλλη οργάνωση και συνεργασία ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες, χωρίς ένα γραφειοκρατικό συγκεντρωτικό βαρίδι σαν την Ε.Ε. Μια άλλη Ευρώπη από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό, με ένα νέο σύμφωνο ειρήνης και ασφάλειας ανάμεσα στις χώρες της. Μια Ευρώπη με ευρύτατες αποστρατιωτικοποιημένες και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες, ώστε να μην νοιώθει κανείς ότι απειλείται από άλλες δυνάμεις. Μια Ευρώπη δημοκρατική, με κοινωνική αλληλεγγύη, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, και με ξεπέρασμα του αποικιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της. Μια νέα διάσταση της Ευρώπης σε συνεργασία με όλες τις υπόλοιπες ηπείρους, για ένα διαφορετικό μέλλον.

Ναι, αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο 1848, μια κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση. Πριν είναι πολύ αργά… Έχει χώρο και υπάρχει κάποιος ρόλος για την Ελλάδα σ’ αυτόν τον στόχο; Βέβαια. Και σε πρώτο επίπεδο αυτός περνά μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Ουδετερότητας της χώρας μας. Η ΝΑΤΟφροσύνη βλάπτει και απειλεί τη χώρα, το λαό, τη φύση, τη ζωή!

edromos.gr